16-06-2016
Korte Anneliese
Vandaag schrijven we zaterdag 11 juni 2016. We staan om 07.10 uur paraat op onze thuisbasis Sportpark Den Elshof. Onze toppers staan alweer op het veld te…. Voetballuh. Het spul wordt opgetrommeld en we rijden richting Nijmegen, alwaar we acte de presence geven op het NEC Jan van Duin toernooi. Met 24 ploegen verdeeld over 4 poules gaan we vandaag de strijd aan op een complex, gelegen naast het echte Goffert stadion, dat werkelijk door een ringetje is te halen. Vooraf al een driewerf hoera voor NEC en alle vrijwilligers die als een geoliede machine deze toernooidag draaien.
Vandaag gaan we ons geweldige seizoen afsluiten en nog éénmaal genieten van dit TOPteam in de breedste zin des woords en niet te vergeten ons eigen TOPlegioen, want voordat onze eerste pot zijn aanvang neemt, staat ons eigen TOPlegioen alweer bijna voltallig langs de lijn…
Ons eerste poulewedstrijd staan we tegenover Haarlem-Kennemerland. Gedurende deze wedstrijd moeten we nog even ontwaken, maar dan nog zijn we enkele maten te groot voor onze tegenstander en de 3-1 overwinning is er een die regelmatig en afgetekend genoemd mag worden. Daarna stond Vorden E1 op onze menukaart. Een zeer goede technische ploeg die je niet moet laten voetballen, want dan ben je het tweede. En wat knoopten onze toppers dat in hun oren; onze blauwwitteGrolE1voetbaltoppersvechtmachine liep gesmeerd. Vorden werd overal en constant onder druk gezet. Wat een werkelijk weergaloze show werd het talrijke publiek voorgeschoteld. Wat een techniek, wat een snelheid, wat een tactisch vernuft, wat een wilskracht, wat een combinaties, maar bovenal wat één team! Uiteindelijk ging Vorden er ongeflatteerd met 5 – 0 vanaf. Na een klein uurtje pauze, na ja pauze, die mannetjes blijven voetballen, moesten we aantreden tegens WSV uit Apeldoorn. Bijna op zijn Italiaans werd dit absoluut niet slechte team professioneel en mannelijk aangepakt en uitgecombineerd. Onze lopende spelers en de positiewisselingen draaiden Apeldoorn blauwwit voor ogen. Iets meer scoren had gekund en gemogen, maar om 3 – 0 malen we niet. Alhoewel, als trainersstaf zijn we niet snel tevreden, maar vandaag kwamen we daar erg dicht in de buurt…
Vervolgens stuitten we in wedstrijd 4 op DOVO, als het om het eerste team van deze club zou gaan, zouden we opkijken tegen de tegenstander, maar onze Grol E1 toppers kijken bijna nergens meer tegen op en zo werd ook DOVO E1 benaderd. De einduitslag van 4 – 1 is dan veelzeggend.
Dan effe geen tussenpauze en meteen aan de bak tegen tegenstander vijf Bennekom. De onzen speelden weer geweldig, maar vergaten één aspect van het voetbal: scoren. En op dit toernooi spelen er geen zwakke ploegen, deze ploegen kunnen allemaal overal en altijd scoren, ook al is het spaarzame counter. Dat kenmerkt goede ploegen. Bennekom bewees dat door de eerste beste kans cool in het net te jagen 0 -1. En dan lijken er stofjes in de hoofden van onze toppers los te komen, die uit zijn op gerechtigheid of niet willen verliezen of nee nee… En ja ja de gelijkmaker lag achter de goalie van WSV. En nu doorstomen, maar de mooiste kansen werden vervolgens weer om zeep geholpen of effe niet dat kleine beetje geluk, of geef het beesie maar een naam. Het noodlot oftewel WSV sloeg wel weer toe 1 – 2 door een meer dan fraai doelpunt, maar wel erg tegen de verhouding in, maar ook dat hoort bij voetbal. We gingen er nog even twee minuten voor zitten en onze toppers toonden karakter. Met goed voetbal en vol passie en strijd zochten ze de gelijkmaker en… en…. Ze vonden deze. Een prachtige soloactie werd dito afgerond 2 – 2. Daarna drongen we nog sterk aan, maar we verloren het van de klok 2 – 2 dus. Maar wat lieten onze toppers alle aspecten van het voetbalspelletje wederom zien en met name dat stukje mentale weerbaarheid doet ons dan meer dan deugd.
De poule zit erop en we gaan met vlag en wimpel verder naar de laatste acht. Daar wacht ons onze angstgegner uit Winters Trias E1. Meer dan goede en vriendschappelijke contacten hebben we opgebouwd met Ronald Silooy en zijn staf. Zij die ons in de voorjaarscompetitie de enige twee verliespunten hebben toegebracht door een 2 – 2 gelijkspel. Respect voor deze staf en respect voor dit team en het toverwoord in de wedstrijdbespreking is revanche. En het werd revanche in de meest sportieve zin des woords. Onze Grol E1-toppers speelden van de start tot en met de meet fantastisch. En scherp, messcherp, Trias kreeg letterlijk en figuurlijk geen, maar dan ook geen enkele kans. Het werd 4 – 0, maar de kansenverhouding was dertien om nul, dus onze vrienden uit Winterswijk kwamen er bekaaid af.
We lagen op schema en zaten bij de laatste vierrrr. NEC had met drie teams drie ijzers in het vuur. Waren team 2 en team 3 echte opleiding E-teams, de E1 was een geheel uit tweedejaars bestaand E-team; een team dat voorbestemd was om dit toernooi te winnen. En laat dat team nu net onze tegenstander worden in de halve finale. Maar eerst zat er nog een kleine driekwartier tussen, voor de andere potjes, en onze toppers, wat doen die dan? Juist, VOETBALLUH!!!
Dan de titanenstrijd tegen de straatschoffies uit Nimwegen. De brutaliteit, de flair en de bravoure van deze jongens van de grote stad overbluffen de onzen een minuut of vijf en het moet gezegd er zaten een paar geweldige spitsjes in dit team die onnavolgbare acties op de mat legden met een gemak waar je u tegen zegt. Als voetballiefhebber genieten, maar als technische staf van onze toppers heb je daar toch een beetje moeite mee, want het werd ze in het begin te gemakkelijk gemaakt en dan sta je raps met 0 – 2 achter. Maar toen stonden ze op onze trots oet Grolle, ze pakten NEC bij de keel en in het NECvel en ze lieten niet meer los. De onzen, de blauwwitteGrolE1voetbalvechtmachine, verdienden de aansluitingstreffer en zo geschiedde en wat raakten daarna de spelertjes en de trainers van NEC ietwat in paniek, want ze kwamen niet meer aan de bal of ze werden messcherp en fullpower verdedigd. En dan laten die straatschoffies gedragsmatig een heel andere kant zien dan wanneer ze geen stro breed in de weg wordt gelegd. Schelden, intimideren, vasthouden en shirtjescheur worden dan de middelen. Maar onze toppers hadden de focus en ze gaven alles om die gelijkmaker te scoren. Ze drongen aan, nee ze beukten op het doel van NEC en als toetje was het onze terriër van een verdediger Lars die een teruggelegde corner snoeihard en vol onderkant kruising poeierde en de rebound viel net niet goed. En de met een erg NEC accent fluitende scheids was blij dat hij af kon fluiten; dat het nog niet helemaal tijd was deerde hem niet. Onze toppers hadden alles gegeven, maar nipt, maar ook dan heet dat gewoon verliezen, verloren WE met 2 – 1. Een prestatie om trots op te zijn, want als je alles geeft, er vol voor gaat en gedurfd en goed voetbal op de mat legt, wat wil je dan nog meer. De scheidslijn tussen verlies en winst is dan flinterdun en eigenlijk, heel eigenlijk niet interessant. Maar goed, op zo’n moment baal je. Wat ons restte was de kleine finale. Waren de vorige wedstrijden allemaal potjes van 14 minuten, nu na werkelijk een hele dag voetballuh, moesten we om 16.45 uur nog vol in de zon, twee keer 14 minuten spelen tegen CVV Redichem uit Renkum. Een zeer goede ploeg met de twee beste spitsen van dit toernooi, die het volgend seizoen gestald worden bij Vitesse. Oeps, te hardop lezen, want we zien hier bij NEC in Nijmegen… psst.
En de wedstrijd tussen twee grootmachten werd een kraker van jewelste, met zeer goed voetbal van beide kanten. Na een foutje bij ons achterin, balverlies midden in het rode gebied, schoot het rechterspitsje de bal koelbloedig binnen 0 – 1. We bleven ons bekende aanvalsspel spelen met druk naar voren en achterin één op één. Gevaarlijk maar soms mot je wat. En onze toppers kregen loon naar werken; een weergaloze mooie vrije bal werd strak binnen gekopt. Beide teams waren top, maar dan ook topfit en ze gaven tot het laatst beide werkelijk alles. Na wederom een foutje achterin en dat is dit seizoen nog maar zelden, zeg maar nog niet gebeurd, schoot de spits wederom fantastisch raak. Onze toppers zetten alles op een kaart en gingen voor dat doelpunt. Wat een wilskracht, wat een teamgeest. Diverse mogelijkheden en kansjes verwerden niet tot een doelpunt, maar we drongen zo aan, dat het achterin open lag en u raadt het al: zij scoorden de 1 – 3. De koers was gelopen, wij waren op waarde geklopt en daar kun je vrede mee hebben. Een vierde plek in dit deelnemersveld van 24 topformaties, hier komen we mee thuis!!!
Terugblikkend op dit seizoen, want dat kunnen we nu helaas, LEGENDARISCH…
Na de teamfoto met daarop onze toppers met alle dit seizoen behaalde twaalf bekers, had de familie Brummelaar nog een petit barbecue en ijs als toetje in petto. Het kon dit seizoen niet op in de breedste zin des woords met onze TOPPERS en ons eigen TOPlegioen.
Trots op ons eigen TOPlegioen, maar nog trotser op onze TOPPERS, Waarvan akte!!!
