25-05-2012
Wij liepen weer een stukje Pieterpad. Nu was het Hemelvaartsdag en vermoedelijk had iedereen gekozen om die dag het Pieterpad te gaan lopen. Het was druk, maar niet irritant. Je wilt eigenlijk gewoon niemand tegenkomen, helemaal alleen lopen. Tja, daarvoor zal je dan toch naar Scandinavië of Oost-europa moeten gaan. En dat is een beetje ver voor één dag.
Na een paar uur lopen hadden wij wel behoefte om te gaan zitten, even uit te rusten. Er zijn regelmatig bankjes, zelfs speciale pieterpadbankjes, maar die waren natuurlijk bezet.
De route kwam langs de groepsaccommodatie/kampeerboerderij De Haverkamp. Van verre was het gejoel van kinderen te horen en dichterbij de bassen van de begeleidende muziek. Daar moesten we natuurlijk snel voorbij gaan, als rust minnende 60 plussers op wandeltocht in de natuur. Er stonden echter een hele serie picknicktafels op het terrein en wij waren moe. Geheel tegen mijn vooroordeel in zijn we daar toch maar even gaan zitten om de bammetjes te verorberen.
Al snel kwamen er mannen op ons af om koffie aan te bieden. Niet om te verkopen, maar uit gastvrijheid. Een vriendelijk geanimeerd gesprek volgde. Het waren een paar van de vele begeleiders van een weekend van de voetbalclub uit Groenlo.
Ze verzorgden voor 85 kinderen tussen zeven en tien jaar een geweldig weekend met een vol programma van voetbal en vermaak. En dat alles op een zeer vriendelijke, natuurlijke en rustige manier. Geen wanklank. De kinderen stuiterden van plezier over het veld en door het gebouw en de leiding bestuurde dat laconiek met en grap en een grol.
Sommige leiders kwamen daar al twintig jaar, vanaf dat ze zelf de eerste keer mee mochten. Geweldige traditie, beregoed uitgevoerd. Je had die club kinderen in de kantine moeten zien en horen scanderen om pannenkoeken. Een pokkeherrie maar leeeeuk !
En dan de leider die met een brulboeistem de menigte stil krijgt om vervolgens uit te leggen dat je de soep met een lepel moet eten, tenzij je de handen wilt gebruiken.
We hebben nog zeer gastvrij van het toilet gebruik gemaakt en liepen de rest van de route glimlachend uit.
Zelf kan ik niet voetballen. Sterker nog, ik heb een hekel aan alles wat met (semi)betaald voetballen te maken heeft. Die aversie wordt veroorzaakt door al het geweld op en buiten het veld, door over het paard getilde ego’s met matig sportief gedrag en de (extreme) financiële belangen. Het is mijn vooroordeel dat helaas telkens weer wordt bevestigd. Maar hier in De Haverkamp is het vooroordeel verdampt.
Eenmaal thuis zie en hoor ik in gedachten nog dagen lang de kinderen voetballen en roepen : pannenkoeken, pannenkoeken !
De glimlach blijft, aardige mensen, prima sfeer.
Bedankt SV Grol, wat er verder op het veld gebeurt weet ik niet maar dit doen jullie goed !
Door Arthur Hooijen.
