22-11-2022
Opa en kleinzoon, voetballiefhebbers, maar bovenal vrienden voor het leven.
Bron: Clubblad 2022-3
Door: Christian Buiël
De dagen worden korter en het derde jaargetijde is in aantocht als we ons op een druilerige dinsdagavond in september richting de Bevrijdingslaan begeven. Vanavond zijn we te gast bij de familie te Lintum voor een gesprek met opa Gert (77) en zijn kleinzoon Tim (25) over hun voetbalcarrières, de hechte band die ze met elkaar hebben opgebouwd en over de voetbalreizen die ze samen ondernemen. Prachtige anekdotes en mooie verhalen gaan over de keukentafel. Vaak met een lach en soms met een moment van stilte waarbij beiden stilstaan bij datgene wat ze samen meegemaakt en ondernomen hebben.
Echtgenote Ine heeft nog geen kans gehad om met de koffie rond te gaan als Gert al enthousiast begint te vertellen over zijn eigen voetbalcarrière. Voor het gemak en ter voorbereiding heeft Gert al het een en ander uitgewerkt op een vel papier om maar niets te vergeten vanavond. “Ik weet ja niet wat je allemaal gaat vragen, dus heb ik maar een aantal zaken alvast opgeschreven”, begint Gert lachend als het A4’tje op tafel komt. “Ik kan het mij immers ook niet allemaal meer tot in detail herinneren”, vervolgt hij, maar kijkend naar het vel papier lijkt dat wel mee te vallen. Kleinzoon Tim bekijkt het zich allemaal van de andere kant van de keukentafel. “Jij zult vast wel een aantal vragen voorbereid hebben”, knikt hij richting de verslaggever van dienst, “Dus opa, het zal vast wel goed komen vanavond”, aldus Tim lachend.
De koffie staat inmiddels op tafel en dus kan het interview beginnen met een korte introductie van beide heren. Gert is getrouwd met Ine, wonen al heel wat jaren aan de Bevrijdingslaan en hebben twee dochters, Christel en Daniëlle. Naast Tim hebben ze nog twee kleinzonen, Diëllo en Mikai, die beide bij DIO’30 in Druten voetballen. Tim is in het dagelijks leven werkzaam als waarnemend fysiotherapeut bij Sensire, heeft een relatie met Frederique en woont bij zijn moeder in Groenlo.
Van ‘Café de Watermolen’ via ‘Het Wilgenpark’ naar ‘Den Elshof’
Terug naar het A4’tje van Gert en dus terug naar de eind jaren ’50. “Mijn vader, Jan te Lintum, was op en top Boys-man. Hij was keeper en deed er veel vrijwilligerswerk, maar helaas is hij in 1958 al op 39-jarige leeftijd overleden”, zo gaat Gert verder waar hij gebleven was. Nadat hij jarenlang aandachtig toeschouwer was bij de wedstrijden van zijn vader, is Gert niet veel later ook zelf gaan voetballen en wel in het derde elftal van Grolse Boys. Echt jeugdvoetbal was er in die tijd immers nog niet. Een enkelbreuk maakte echter een voorlopig einde aan zijn voetbalcarrière: “We speelden toen op schoenen met harde neuzen en gespijkerde noppen, en niet te vergeten met van die zware leren ballen. De kleedruimte was nog bij ‘Café De Watermolen’ en vervolgens gingen we met de fiets of te voet naar het veld”, herinnert Gert zich nog goed.
Vanwege zijn blessure begon Gert als vrijwilliger waarbij hij zich jarenlang op diverse vlakken heeft ingezet voor de vereniging. “Zo heb ik keeperstrainingen verzorgd voor de jeugd, ben ik grensrechter geweest van diverse elftallen en heb ik zelfs nog een cursus gedaan tot jeugdleider.” Alsof dat nog niet genoeg was geeft Gert aan dat hij ook nog bestuurswerk heeft verricht ten tijde van de voorzitters Mengerink en Rozijn. “Ook in die tijd was er al sprake van een fusie, waarbij de gemeente al een belangrijke rol speelde”, weet Gert als de dag van gisteren en zoals we allemaal weten heeft het nog heel wat jaren geduurd voordat deze fusie uiteindelijk beklonken werd.
Zodoende ziet Gert de thuishaven van Grolse Boys, ‘Het Wilgenpark’, dan ook van dichtbij langzaam ontwikkelen tot een volwaardig sportpark waarbij er veel verbeterslagen worden doorgevoerd. “We hebben toen zelf een omheining aangelegd van nieuw pijpmateriaal welke we via mijn toenmalige werkgever, de GAMOG, met enorme korting konden aanschaffen. Er kwamen ballenvangers, nieuwe kleedkamers en uiteindelijk ook een eigen kantine.” Kantines waren namelijk niet gebruikelijk in die tijd, en was het vrij normaal om je om te kleden bij de plaatselijke cafés.
Uiteindelijk begint Gert ook weer enigszins met voetballen op zijn 23e als er bedrijfsvoetbaltoernooien worden georganiseerd in Groenlo. “Ik speelde toen in een combinatie-elftal van GAMOG, Welgro en Alferink, want vaak hadden we niet genoeg spelers. Later is dat allemaal weer opgeheven want er gebeurden veel te veel ongelukken, waardoor sommige jongens niet naar het werk konden”, gaat Gert verder. Dat bleek nou ook weer niet de bedoeling te zijn, dus werd het hele bedrijfsvoetbal weer opgeheven. Als men enkele jaren geleden bij Grol het initiatief neemt om te beginnen met ‘Walking Football’ kan Gert het dan ook niet laten om weer een balletje te gaan trappen. Jammer genoeg moet hij wegens knieen heupproblemen weer stoppen. “Dat was wel jammer, want we hadden een leuke groep om ook mee te ouwehoeren tijdens de 3e helft”, stelt hij lachend.
Debuteren in Grol 1 tegen Longa’30
Dan is het tijd om de bal naar Tim te kaatsen, want voordat je het weet begint Gert alweer aan een volgende anekdote die niet zou misstaan in een aflevering van ‘Andere Tijden Sport’. Tim is op zijn 6e begonnen met voetballen en heeft na de F’jes vrijwel altijd in de selectie elftallen gevoetbald. “Ik mocht niet eerder op voetbal van mijn ouders, want ik moest eerst mijn zwemdiploma’s halen. Vanwege astma heb ik daar dan ook wat langer over gedaan en zodoende ben ik ook achterin begonnen met voetballen om minder te hoeven lopen”, zo blikt Tim terug op zijn eerste jaren bij de Grol. Dat Tim bij Grol zou gaan voetballen was echter geen vanzelfsprekendheid gezien het Grolse Boys-verleden van Gert die vervolgens inhaakt: “Toen duidelijk werd dat Tim wel wou gaan voetballen kwamen mijn schoonzoon en dochter namelijk bij mij, als Boys-man, met de vraag waar dat dan moest gebeuren. Mijn antwoord was vrij simpel: laat hem spelen bij zijn vrienden van school”, en zo geschiedde.
“In de B1, onder trainer Kevin Vos, kon ik al vervroegd de overstap maken naar de A. Echter speelden veel van mijn vrienden in de B, toen ben ik daar gebleven”, vervolgt Tim zijn verhaal. Uiteindelijk maakt hij ook de twee seizoenen in de A vol waarna hij direct de overstap maakt naar het eerste elftal. “In het tweede jaar van de A heb ik veel last gehad van hamstringblessures, ook richting het einde van het seizoen dus ik was eigenlijk van plan om het seizoen daarna mezelf eerst maar eens in de basis van het tweede te spelen.” Van dat plan komt uiteindelijk weinig terecht. De voorbereidingvoor het seizoen 2016/2017 loopt namelijk zo lekker dat Tim een basisplaats weet af te dwingen in het elftal van trainer Jeroen Burghout. Zijn debut in het eerste maakt hij uiteindelijk tijdens het Keitoernooi, en dat tegen Longa’30. “Dat is wel een van mijn mooiere voetbalherinneringen samen met opa. Langs de kant stond het helemaal vol, ik kwam erin en speelde volgens mij een prima pot. Uiteindelijk werd het gelijk en moesten we penalty’s nemen. Ik nam zelf ook een penalty en achter de goal stond opa, die blijkbaar super zenuwachtig was, met wat vrienden van mij die dachten dat ik zou missen. Maar ik schoot raak en ben na de wedstrijd direct naar ze toegegaan. Ja, die wedstrijd staat nog helder op mijn netvlies”, blikt Tim terug op zijn debuut.
Elke wedstrijd langs de kant
Uiteraard stond Gert langs de kant bij het debuut van zijn kleinzoon in Grol 1. Als trouwste supporter staat hij eigenlijk bijna bij elke wedstrijd langs de kant die Tim speelt. Ongeacht of Tim en zijn team uit of thuis spelen, in de buurt of aan de andere kant van Nederland, en dat bij weer en wind. Gert: “Toen Tim in het eerste zat ging ik zelfs bij de trainingen kijken. Als het enigszins kan dan ga ik kijken.” Waarop Tim hem aanvult: “Ik kan mij nog een wedstrijd herinneren, een uitwedstrijd herinneren tegen Achilles 1894 uit Assen. Dat ging om promotie naar de 2e Divisie en die wedstrijd werd ‘s avonds om 19.30 uur gespeeld. Uiteindelijk gingen wij er met 3-0 af en waren we ‘s nachts pas om 01.00 uur thuis. Toen was opa er ook gewoon.”
Nadat Tim in zijn tweede seizoen bij het eerste opnieuw geblesseerd raakt aan de hamstring begint hij te twijfelen over het voetballen in het eerste, dan wel op prestatief niveau. Uiteindelijk besluit hij om te stoppen met selectievoetbal en in een vriendenteam te gaan voetballen: “Veel mensen snapten de keuze van mij niet om lager te gaan voetballen, maar op dat moment wou ik meer vrijheid en er is voor mij meer dan alleen voetbal”, stelt Tim. Wat destijds begon als Grol 3 is inmiddels als Grol 5 begonnen aan het nieuwe seizoen. “We zijn afgelopen seizoen wat strikter geworden op bepaalde zaken en er zit heus wel kwaliteit in het elftal, maar ook een aantal mindere goden. Uiteindelijk is gezelligheid en spelplezier het voornaamste”, zegt hij met een knipoog terwijl hij zijn lach niet kan onderdrukken.
Het had onlangs niet veel gescheeld of Gert had bij de eerste uitwedstrijd op het verkeerde sportpark gestaan. Zodra de indeling en het programma bekend is, zet hij dit in de agenda van zijn telefoon. “Het is voornamelijk richting Twente dit jaar appte ik naar Tim”, vertelt Gert. Waarop Tim alweer begint te lachen: “Maar hij had nog niet meegekregen dat wij het 5e waren geworden. Wij voetballen mooi in de buurt dit jaar.” Zodoende staat Gert ook dit seizoen, als vanzelfsprekend, bij weer en wind langs de lijn, te kijken naar zijn kleinzoon en zijn vrienden die op de zondagochtend een balletje trappen in de krochten van het amateurvoetbal.
Een hechte band
Dat de band tussen Gert en Tim hecht genoemd mag worden moge duidelijk zijn. Echter wordt deze band nog hechter en sterker als in 2008 de vader van Tim onverwachts overlijd op 40-jarige leeftijd. “Na het overlijden van mijn vader ben ik veel bij opa en oma geweest samen met mijn moeder, en hebben we ook veel ondernomen met elkaar. Zoals met de seizoenkaarten van mijn vader en mij samen naar FC Twente”, vertelt Tim over die tijd. Gert: “Ik ben mijn oude heer ook kwijt geraakt op mijn 13e. Ik heb het daardoor zelf nooit zo meegemaakt, en vond dat toen ook heel belangrijk in die tijd om er voor hem te zijn.”
Zo gaan ze na het behalen van Tim’s VMBO-diploma samen op voetbalreis naar Engeland voor de wedstrijd Arsenal – Bayern München in de achtste finale van de Champions League. Een reis waar ze beide nog steeds graag aan terugdenken en honderduit over beginnen te vertellen. Binnen de kortste keren ligt er een fotoboek op de keukentafel en is er uit de naastgelegen kamer een lijst met allerlei aandenkens opgehaald. “Wat waren dat toch fantastische dagen toen. Het was allemaal goed geregeld en we hadden prachtige plaatsen”, glundert Gert. Die eerste reis beviel zo goed dat ze daarna nog meerdere wedstrijden bezocht hebben, waaronder Barcelona – Espanyol en Borussia Dortmund – Bayern München. Tim gaat echter niet alleen met zijn opa op reis: “Met oma ben ik bijvoorbeeld naar Parijs geweest, niet voor het voetbal maar meer voor culturele dingen. Daarnaast ga ik ook regelmatig met mijn moeder erop uit. Ik was 11 toen mijn vader overleed en heb er toen niet heel bewust bij stilgestaan, maar het heeft wel impact gehad. Daar ben ik later veel bewuster van- en uiteindelijk ook dankbaarder door geworden”, aldus Tim. “We hebben het altijd over vriend hier en vriend daar, maar er is hier altijd een achterdeur waar hij terecht kan”, zo besluit Gert. De volgende voetbalreis staat nog niet gepland, maar Tim zou graag nog een keer naar Liverpool willen om de sfeer te proeven en Virgil van Dijk in actie te zien. Echter gaat hij eerst met zijn vriendin vier maanden op reis naar Midden- en Zuid-Amerika. Gert: “Dus dat moeten we volgend jaar maar eens zien”, waarop Tim hem aanvult met een knipoog: “En anders gaan we naar Spakenburg – IJsselmeervogels.”
Naast opa en kleinzoon zijn ze immers vrienden voor het leven, dus die volgende voetbalreis gaat er zeker komen.
