13-01-2021
Bron: Clubblad nummer 4 2020
Door: Henri Walterbos
“Ik denk dat iedereen zich goed moet kunnen voelen in de nieuwe vereniging”
We zetten, na de nummer 1 van de Top 2000 ‘Rollercoaster’ van Danny Vera op de overgang van 31 december op 1 januari, met alle liefde een dikke streep onder 2020. Wat een jaar, wat een Rollercoaster. Het was echter ook het jaar waarin de fusie zijn beslag kreeg. Dit kunnen we gerust onder toch wel een van de spaarzame hoogtepunten van afgelopen jaar plaatsen. Overduidelijk een kwestie overeenkomstig de uitdrukking ‘Het geheel is meer dan de som van de delen’ oftewel 1+1 is meer dan 2. Hoe kijken we hierop terug, en hoe verder? We vroegen enkele leden van de nieuwe vereniging.
Nico Kok:
“Ik ben altijd al voorstander geweest van een fusie. Ik was, als bestuurslid van de Grolse Boys, betrokken bij de fusiebesprekingen aan het einde van de vorige eeuw. De besprekingen gingen destijds best goed en er was respect voor elkaar en voor elkaars standpunten. Alleen kort voor de laatste bespreking werden we als bestuur van de Grolse Boys verrast door een veranderende opstelling van het bestuur van de Grol. Struikelblokken waren destijds een plaats voor het zaterdagvoetbal in de nieuwe fusievereniging, clubkleuren, naam en nog een aantal kleinere dingen. In onze ogen geen onoverkomelijke problemen. Natuurlijk lag het gevoelig en was er weerstand onder de Grolse Boys leden en natuurlijk ook bij de Grol, maar die konden in mijn ogen worden overwonnen. Maar ineens was er geen sprake van een fusie, maar we konden gewoon aansluiten. Er was geen ruimte voor zaterdagvoetbal, geen naamsverandering, geen nieuwe clubkleuren en, hetgeen mij het meest heeft verbaasd, er was geen ruimte voor bestuursleden van Grolse Boys in het hoofdbestuur van de nieuwe vereniging. Dit was voor ons bestuur gewoon niet acceptabel. Natuurlijk wisten we als kleinere vereniging dat we ons moesten ‘aanpassen’, maar er moest toch iets van de Grolse Boys terugkomen in de nieuwe fusieclub. Dat hadden onze leden ons ook meegegeven. Die ruimte was er destijds helaas niet. We stelden het belang van het voetbal voorop en met name in het plezier in het voetbal spelen voor alle leden. En of dat nu op zaterdag of op zondag zou gebeuren was voor ons niet van belang. De leden zouden daarin zelf moeten kunnen kiezen. We wilden als bestuur daarin geen beperkingen hebben. In mijn ogen destijds een gemiste kans voor het voetbal in Groenlo.
Gelukkig heeft de tijd, de veranderende omstandigheden in Groenlo, veranderingen in het voetbal, veranderingen in de besturen en vast nog een aantal dingen ons toch samengebracht. De besturen van beide verenigingen hebben, onder leiding van beide voorzitters Hans Scheinck en Harry Paf, wel de goede weg gevonden. Dit met natuurlijk ondersteuning van vele mensen binnen beide verenigingen. En, zoals ik toen al vond, is het niet zo moeilijk. Als je maar het belang van de leden en het voetbal vooropstelt en je begrijpt dat de besturen daarin niet belangrijk zijn en alleen de mogelijkheden en voorwaarden daarvoor moet scheppen. Gelukkig is dat nu wel gebeurd. En dat het niet zo moeilijk was is ook wel gebleken. Rood in het shirt, een plaats in het nieuwe bestuur, zaterdagvoetbal en enthousiaste leden van de Grolse Boys in diverse commissies. Dat had in mijn ogen toen ook gekund. Ik sta er niets anders in dan voor de fusie, het voetbal, het plezier in het voetballen, het bewegen is het belangrijkste. Die voorwaarden worden nu geboden in een prachtig complex, goede structuur en bestuur, commissies, veel enthousiaste vrijwilligers en leden. Wat wil een mens nog meer?
Ik denk dat iedereen zich goed moet kunnen voelen in de nieuwe vereniging. Ik in ieder geval wel. En het stukje verder fietsen vanuit mijn woning heb ik er dan wel voor over. En de kritische geluiden zullen echt wel verstommen. Het was een prachtige en mooie kleine vereniging en het was onze Grolse Boys. Dat gevoel heeft altijd bestaan. Klein, gezellig, korte lijnen en gewoon lekker voetballen op een mooi en knus complex in een eigen gezellig en in eigen beheer gebouwd clubgebouw. Veel enthousiaste vrijwilligers hebben er meer dan 70 jaar iets moois van gemaakt. Dat leeft nog wel een tijdje voort onder de oud-leden en daar mogen we trots op zijn. Nog een keer een mooi feest om het samen af te sluiten, maar voor mij is de nieuwe verenging geboren. Hoe ik me voel in de nieuwe vereniging is nog moeilijk om te beantwoorden. De coronatijd heeft me nog niet veel op sportpark Den Elshof gebracht. Ik heb slechts een avond een paar wedstrijdjes afgewerkt met het 45+ team bij HMC17. We speelden nog in de oude rode Grolse Boys shirtjes zonder blauwe baan of streep (want er waren nog geen nieuwe voor ons). Dat gaf ons kennelijk nog een kleine boost. We haalden punten. Het ‘echte’ gevoel moet nog komen. Samen een biertje drinken na afloop en even lekker napraten in de sportkantine over de geweldige acties en vooral de missers, zal nog wel even duren en komt hopelijk weer terug. Het maakt eigenlijk ook niet uit, want plezier in het leven moet je zelf maken en als je positief in het leven staat en ervan geniet, is het overal leuk.”
Wesley Gralike:
“Ik was wel iemand die vooraf positief in de fusie stond, omdat ik natuurlijk al wel veel mensen ken bij de Grol. Ook was voor mij belangrijk dat de club ‘Grolse Boys’ op een of andere manier toch bleef bestaan. Daarom vind ik de fusie een goede oplossing. Als we daar niet voor gekozen hadden, konden wij misschien nog een paar jaar door maar dan verdwijnt je club uiteindelijk en dat wil je absoluut niet. Nu zie je toch nog delen (minimaal) van de Boys terug op het Grolveld. Ik kan verder nog niet heel veel zeggen van wat mijn gevoel is bij de nieuwe fusieclub, ik vind dat je dan wel een heel seizoen moet hebben meegemaakt en vanwege corona is dit natuurlijk lastig. Al met al heb ik er wel een goed gevoel bij en verwacht ik wel dat de Boys altijd wel te zien blijft op het sportveld.”
Hennie Schovers:
“Ik persoonlijk heb er geen moment twijfels bij gehad dat dat niet zou kunnen gaan werken. Zowel bij de eerdere pogingen als nu bij de uiteindelijke beslissende. Het is alleen bijzonder spijtig dat een en ander door het coronavirus niet heeft kunnen gebeuren zoals men dat van Grolse Boys zijde zo graag had willen doen. Ik bedoel hiermee op een waardig afscheid van hun sportpark het Wilgenpark waar zij vreugde en verdriet hebben meegemaakt en gedeeld met elkaar. Het is niet niks om daar alles voor de laatste keer te kunnen en moeten doen om daarna definitief alle activiteiten te moeten afsluiten en het hek en de deuren achter je dicht te moeten trekken. Ik heb mij wel eens in gedachten verplaatst hoe het mij zou zijn vergaan als dat voor Grol actueel zou zijn geweest. Daarbij bekroop mij een heel onaangenaam gevoel, enerzijds begrip, maar anderzijds zou ik denk ik enorm kwaad zijn geworden mij daarbij neer te moeten leggen. Je laatste keer ernaartoe, omkleden, je laatste wedstrijdje, douchen, gezellig samen een drankje en hapje doen. En vul het verder maar zelf in. Dan het moment van weggaan, ‘het beste en tot kijk’, en dan voor de laatste keer de poort uit. Nog een keer achteromkijkend en dan definitief alles voorbij…..Ik mag er niet aan denken! Maar gelukkig, en naar wat ik heb begrepen, en ook heel goed is, zal er op een, nog nader te bepalen tijdstip, alsnog aandacht aan worden besteed, al zal dat dan in een andere sfeer gebeuren dan dat op het eigenlijke moment had moeten gebeuren. In de nieuwe vereniging voel ik me prima.
Persoonlijk voel ik absoluut geen verschil met voor de fusie. Gegeven was natuurlijk al wel dat al op verscheidene vlakken de samenwerking een hele poos in gang was gezet. Het geeft zelfs een heel goed gevoel om te zien hoe steeds meer ‘nieuwe’ mensen, waarvan ik zeker weet afkomstig te zijn van de Boys, zich op ons sportpark verdienstelijk maken op diverse gebieden en zitting hebben in allerlei onderdelen van de club en zich zo langzaamaan thuis (zijn) gaan voelen. Doel hierbij niet alleen op bestuurs- of commissieactiviteiten maar zeker ook op de velden als jeugdleider(trainer/-ster), speler enz. En natuurlijk heb ik als lid van de vrijwilligersgroep van Grol de veranderingen op het sportpark van dichtbij meegemaakt. Ik bedoel hiermee op de entree, de tribune, de afscherming van de kleedkamers 3 tot en met 9, in de hal, sportcafé, maar ook in de bestuurskamer, enzovoort, waar allemaal blijvende herinneringen aan Grolse Boys zijn aangebracht. Ik spreek dan ook de wens uit dat eenieder, die er toch nog wat sceptisch tegenover staat, zich aan al deze ‘aanknooppunten’ kan vastklampen en zich ook snel ‘thuis’ gaat voelen om er samen nog in lengte van jaren de prachtige voetbalsport en gezellige momenten te kunnen meemaken en ‘vieren’.“
