24-08-2021
Bron: Clubblad 2021-2
Door: Christian Buiël
Tien jaar lang leider van Grol 11. Een goede reden om eens nader kennis te maken, was het idee. Echter, komt begin april het bericht dat Dirk na 10 jaar afscheid zal nemen als leider en het stokje zal overdragen aan het einde van het huidige seizoen. Het einde van een tijdperk. Ofwel, hoog tijd om kennis te maken, terug te blikken en vooruit te kijken.
Aangekomen in het buurtschap Avest worden we hartelijk begroet op de boerderij van de familie Tuinte waar we hebben afgesproken met Dirk (29). Voor velen wellicht geen bekend gezicht, maar met name op de zondagochtend zal menigeen hem toch weleens langs de zijlijn hebben zien zitten in zijn rolstoel. Het is voor Dirk dan ook geen enkel probleem als we hem vragen naar de reden voor zijn rolstoel: “Mijn beperking is al ontstaan bij de geboorte. Ik ben dus spastisch, waardoor ik niet zoveel kracht heb en mijn uithoudings- en coördinatievermogen beperkt zijn.” Het vormt voor Dirk echter geen enkele reden om niet datgene te doen waar hij plezier aan beleeft. Doordeweeks is hij werkzaam bij de Rechtbank Gelderland in Zutphen als juridisch medewerker, terwijl hij zijn vrije tijd vult hij met de nodige hobby’s.
Ondanks zijn beperking kan Dirk zich op meerdere manieren snel en probleemloos verplaatsen, maar heeftdaarbij altijd wel iets van hulp nodig. “Thuis is het met de rollator goed te doen; grotere afstanden zijn makkelijker met een rolstoel. Bijvoorbeeld op onstabiel terrein, zoals een voetbalveld”, vertelt Dirk. Een mooie inhaker om eens te vragen hoe rolstoelvriendelijk sportpark Den Elshof is: “Vergeleken met andere clubs in de omgeving, is het bij de Grol wel aardig goed geregeld. Het meeste is wel verhard en sinds een paar jaar is er ook een invalidetoilet. Bij uitwedstrijden is dat niet altijd zo, zoals bij kleinere clubs.” “Echte natuurgrasvelden kunnen wat lastiger zijn”, maar daar kan een club niet veel aan doen volgens Dirk. Bij kunstgrasvelden is het een ander verhaal: “Ik heb vaak wel hulp nodig bij de entree vanwege die opstaande randen, maar dan word ik ook geholpen door de jongens van het team. Die weten precies waarmee ze mij moeten helpen. Voor mijn omgeving is het namelijk allemaal vanzelfsprekend”, zo vertelt Dirk. “Sommige taken van een leider kan ik dan ook niet doen, zoals de ballen opruimen, de kleedkamers schoonmaken of thee halen in de rust.Dat wordt dan door het team of de andere leiders opgepakt.”
Voor Dirk komen veel hobby’s samen in het leiderschap: “Ik kijk veel voetbal, lees er veel over en daarnaast ben ik bij Grol 11 dus leider van een aantal van mijn vrienden.” Deze voetballiefhebber gaat echter ook graag fietsen, voornamelijk rondom Beltrum, en is daarnaast dus onderdeel van een ondernemende vriendengroep. “We doen mee met de carnavalsoptocht, gaan regelmatig een weekendje weg en bij verjaardagen en andere zaken wordt er uitgebreid versierd en gevierd”, omschrijft hij zijn vriendengroep vol trots.
Terug naar het begin
Iets meer dan tien jaar geleden staan zijn vrienden op het punt om de overstap te maken naar de senioren. Echter wouden ze met elkaar in een team blijven voetballen op recreatief niveau. Met Café Grolzicht, ofwel Cappie van Uem, werd er een shirtsponsor gevonden en daarnaast moest er ook een staf komen. Aangezien zijn vrienden Dirk graag overal bij betrekken, werd hij al snel gevraagd om leider te worden en zo geschiedde: “Ik was tot op dat moment amper bij de Grol geweest en had vrijwel geen ervaring. In de beginjaren hebben we het dan ook opgepakt met drie leiders, namelijk samen met Patrick Pos en Tim Rouwmaat. Patrick had namelijk al heel wat jaren ervaring, uitstraling én overwicht op zo’n groep. Dat was ook wel nodig met een heel jonge groep, met jongens zoals Joey Pos, Daan Schurink, Kevin Rooks en Tom Goossens om er een paar te noemen.”
In het seizoen 2011/2012 begon het avontuur in de 7e klasse, tegenwoordig ook wel bekend als ‘de Kelderklasse’. Dirk herinnert zich al lachend de reactie van zijn vrienden: “Oh, de 7e klasse dat lukt ons nog wel. Maar het was toch niet zo makkelijk als gedacht met veelal slimmere, ervaren en met name fysieke tegenstanders. Het was echter altijd wel heel gezellig”. Dat gezelligheid en plezier hoog in het vaandel staan, blijkt wel aan het einde van het eerste seizoen. “De jongens hadden een huifkar geregeld voor de laatste uitwedstrijd tegen Neede. Die dag konden wij namelijk het ‘Kampioenschap Rechterrijtje’ binnen halen, en dat lukte. Dat werd uiteraard uitbundig gevierd met heuse kampioensshirts en aansluitend een huldiging op de Meimarkt in Zwolle”.
Het seizoen 2017/2018
Na vier jaar als Grol 11 volgde een fusie met Grol 10, op dat moment onder leiding van Manfred Huijskes. Beide teams kenden wat personele problemen en besloten om samen verder te gaan vanaf het seizoen 2015-2016. Ondanks het leeftijdsverschil klikte het vanaf begin af aan tussen beide teams, en ging men gezamenlijk verder als Grol 10. Daarbij ontbraken ook zeker de nodige tussen- en eindfeesten niet, en wordt vrijwel geen enkele derde helft overgeslagen door de meesten als we Dirk mogen geloven.
“Bij het samengaan van de teams had Manfred al aangegeven dat hij eventueel wou gaan stoppen, wat na twee seizoenen gebeurde. Zo kwam het leiderschap bij mij te liggen, dit keer met ondersteuning van Bart Wildenborg, Niels Noordermeer en Wouter Wensink als vaste grensrechter”, gaat Dirk verder. Het seizoen 2017-2018 werd er weer zoals vanouds in de 7e klasse gespeeld, en werd er afgetrapt in en tegen Neede. “De eerste wedstrijd van het seizoen werd verloren, met het idee van het zal wel enhet is uiteindelijk de 7e klasse”, begint Dirk. “De wedstrijden die volgden werden niet verloren, er kwamen bepaalde vastigheden in en gewoon veel jongens die er wekelijks waren. Gaandeweg het seizoen begon het heel erg te leven bij de jongens: “Dit kan weleens wat worden.” En dat werd het inderdaad, er was af en toe wel een gelijkspel maar verloren werd er niet meer. Zo ging de blik ook vaker richting de ranglijst. “Wat heeft Rietmolen gedaan? Wat is het onderlinge verschil? De jongens werden fanatieker, ze kwamen ineens op tijd en je had niet meer met maar 12/13 man te doen. Dat was wel heel mooiom mee te maken als leider,” vertelt Dirk en vult al lachend aan: “Op zondagochtenden mensen uit bed halen of achter de vodden zitten is immers niet mijn grootste kracht.”
Een zinderend competitieslot
De ontknoping van het seizoen 2017-2018 naderde waardoor de spanning toenam: “Fränklin Reijerink was al vaker begonnen over de platte wagen en controleerde regelmatig de bandenspanning, als we hem mochten geloven”. Grol 10 raakte uiteindelijk verwikkeld in een tweestrijd met Rietmolen. “Vier/vijf wedstrijden voor het einde wonnen wij met 3-2 van Rietmolen, met een fraaie goal van Bas te Brake vlak voor tijd. Daardoor naderden wij Rietmolen tot op 1 punt. We gingen op een gegeven moment zelfs wedstrijden van Rietmolen kijken”. Zo werden de spelers van Mariënvelde een aanmoedigingspremie in het vooruitzicht gesteld van maar liefst 25 kratten bier. “Bij Mariënvelde kenden sommige jongens een aantal spelers, waardoor zelfs spelers van het 1e elftal werden geregeld voor de wedstrijd tegen Rietmolen. Dat mocht niet baten, Rietmolen wist te winnen. Donderdags erop naar Barchem voor de inhaalwedstrijd SVBV – Rietmolen, waarbij ze pas vlak voor tijd de overwinning over de streep wisten te trekken”, vat Dirk het zinderende competitieslot samen.
Het kwam dus aan op de laatste speeldag. Grol 10 wist wat het te doen stond en zette de laatste wedstrijd om in een overwinning. Rietmolen moest aantreden tegen laagvlieger Klein Dochteren, waardoor er weinig hoop was op een stunt. “We gingen alsnog met een delegatie richting Rietmolen om hun kampioenswedstrijd te kijken. Toen ze op een gegeven moment vrij eenvoudig de score wisten uit te bouwen in de eerste helft, liep Fränklin tijdens de wedstrijd het veld in met een krat bier om Rietmolen alvast te feliciteren met het aanstaande kampioenschap. Ondanks dat het wat onhandig en ongemakkelijk was, werd het wel gewaardeerd.” Hij blikt nog een laatste keer terug: “Ja, dat was toch wel dé kans om ooit kampioen te worden. Sommigen waren nog nooit kampioen geworden, zelfs in de jeugd niet.” Het team eindigde dus uiteindelijk één punt achter kampioen Rietmolen, waardoor die ene verliespartij tegen Neede aan het begin van het seizoen een erg dure bleek achteraf.
Leider zijn bij de Grol
Als we Dirk vragen hoe het is om leider te zijn van een van de lagere recreatieve elftallen binnen de Grol antwoordt hij: “Tijdens het mogelijke kampioenschapsjaar was het wat minder, maar normaal gesproken speelt altijd iedereen. Dat vond ik wel belangrijk, iedereen betaalt ja contributie. Ik probeerde dan ook de balans te vinden tussen kwaliteit, speeltijd en plezier in het spelletje. Soms was dat belangrijker dan puur het sportieve. Iedereen weet het en accepteert het ook.” Normaal gesproken wisselt Dirk zodoende niet tijdens de eerste helft, echter één uitzondering daar gelaten. “In de kantine probeerde ik altijd even te kijken: Wie kann er vandaag beter niet voetballen. Wellicht heb ik daarbij een keer een misvatting gemaakt bij linksback Nick Garstenveld. De eerste drie ballen leverde hij in, de rechtsbuiten kwam er twee keer overheen, en gaf hij min of meer nog een assist.” Als we zijn woorden volgen is het anders altijd een stabiele kracht, die er vrijwel altijd is maar het schijnt die avond ervoor nogal gezellig te zijn geweest. “Ik riep: Wissel!” Hij kwam meteen naar de kant. Eenmaal langs de kant was Nick’s reactie: “De kop wil wel, maar de benen willen niet.” Waarop ik antwoordde: Ja, dat heb ik ook altijd. Waarna de bank in lachen uitbarstte, inclusief Nick”, zo vat Dirk een van de vele anekdotes samen.
Wat volgens Dirk ook bijdraagt aan een goede sfeer is wanneer het materiaal in orde is. “De laatste jaren is het aardig goed geregeld, maar daarvoor had je geluk als je drie goede intrapballen had. Sinds de komst van ‘De 12e man’ kun je het verschil merken, met bijvoorbeeld nieuwe ballen en nieuwe bidons. Het zijn kleine dingen, die wel voor irritaties kunnen zorgen bij de spelers.” De eigen materiaalhokken per elftal ziet hij ook als een mooie ontwikkeling: “We hoeven niet meer te slepen met het spul. Dat was de jaren daarvoor nog weleens een probleem.”
Naast de hoogtepunten, de gezelligheid en het plezier zijn er ook mindere momenten geweest. “Een sportief dieptepunt is misschien wel de uitwedstrijd tegen Hoeve Vooruit. Een klassiek voorbeeld van de ‘Wet van Murphy’. We kwamen 1-0 voor, maar zonder echte keeper, keepershandschoenen en vervolgens 4 keeperswissels werd het vrij lastig. Uiteindelijk gingen we met een 16-2 nederlaag weer richting Groenlo. Een ander moment, niet zozeer een dieptepunt, is het vergeten van speler Richard Silberie voor een uitwedstrijd. Hij was al aan de late kant, maar moest nog even naar het toilet. Bij aankomst in Diepenheim kwamen we er pas achter dat wij hem vergeten waren… Hij heeft nog gevlagd bij een andere wedstrijd op Den Elshof, en zat aansluitend keurig op tijd in de kantine.”
Een laatste moment dat Dirk ook niet zo snel zal vergeten is de zware nekblessure van Niels Noordermeer: “Dat was uit bij Witkampers in Laren. Er viel een forse jongen wat ongelukkig bovenop Niels. De scheids had snel door dat het goed mis was en de andere jongens ook. Niels ging uiteindelijk met een ambulance het veld af en werd naar Enschede gebracht. De wedstrijd hebben we niet meer uitgespeeld.” Al met al heeft Niels heel veel geluk gehad aldus Dirk, die daarmee aangeeft dat het ook snel mis kan gaan in de kelderklasse.
Vooruitblik
Na tien jaar leiderschap is het einde toch echt in zicht: “We hebben als team veel leuke dingen meegemaakt. Ik heb heel veel jongens voorbij zien komen en heb er zo ook veel leren kennen. Ik heb me dan ook altijd thuis gevoeld bij de Grol.” Helemaal afscheid nemen van het team gaat dus niet gebeuren: “Het voetbal heeft altijd op de eerste plek gestaan de afgelopen tien jaar, maar het is straks allemaal wat vrijblijvender. Ik ben dus ook zeker van plan om te blijven kijken, als het allemaal weer kan uiteraard.”
Een uitermate aangenaam gesprek komt daarmee ten einde. Het is mooi om te horen hoe Dirk als enthousiaste vrijwilliger jarenlang een steentje heeft bijgedragen aan onze vereniging, en daarbij als liefhebber op zijn manier van het voetbal en het sociale aspect van een team heeft kunnen genieten. Een welgemeend dankjewel is daarom zeker op zijn plaats. We gaan Dirk dus nog zeker terugzien op Den Elshof, zeer waarschijnlijk op een zondagochtend bij zijn vrienden en ‘zijn’ Grol 11.
