07-01-2025
Ondanks dat kerst al weer twee weken achter de rug is, willen we jullie het kerstverhaal uit clubblad 4 van 2024 niet onthouden.
Kerstverhaal
Er is een kindeke geboren op aard….
Bron: Clubblad 2024-4
Door: Klone
Een heel slecht stukje aard, een bezet stukje aard. En op die aarde daar stonden alleen maar verwoeste gebouwen. Kapot geschoten huizen….En één van die huizen was haar oude huis, het stukje geluk dat door neerkomende bommen met de grond gelijk gemaakt was. Gevlucht waren ze, via Egypte waren ze met hun laatste spaargeld terecht gekomen in Nederland. Het was koud in dat land. De meeste mensen daar waren stug en stil als ze langs liepen, begrepen niet waarom ze er überhaupt waren. En Gina op haar beurt begreep niet waarom ze niet welkom waren. Ze hadden immers niks meer. Alles was kapot thuis. Alles wat ze lief had gehad was weg. Grote gaten in de grond. Iedereen was gevlucht voor de agressie en de bezetter. Haar twee broers waren dood. Haar vader werd vermist, en haar poes was ook al eeuwen weg. Ze had alleen haar moeder hier….En een heel klein kamertje met een bed in het AZC.
Gelukkig hoorde ze het gillen van haar broertjes alleen als ze sliep, dus sliep ze weinig en liep ze des te meer. Kilometers lang door het ongerepte achterland. Kilometers door de bossen en langs kleine meertjes. Wat was het mooi hier. Geen kraters in de weg, geen militaire roadblocks en geen rokende puinhopen. Als er al een paradijs was, dan had ze het nu gevonden… Ze was in een gebied dat ‘Achterhoek’ werd genoemd. Dit was wel wat anders dan Ramallah. Ze snoof nog eens de frisse lucht naar binnen en een heel klein beetje geluk stroomde door haar hoofd. In de verte zag ze in de schemer een hoogstaand fel licht. Nieuwsgierig liep ze die richting op. Ze hoorde geschreeuw en er klonken schoten, maar dan anders. Ze zag toen ze dichterbij kwam dat er jongens op een doel aan het schieten waren. Ze konden er helemaal niks van. Ze keek hoe de ene na de andere bal hoog over vloog. Wat een prutsers zeg…
Ze hoorde een fluitje en een oudere man riep wat onverstaanbaars naar de jongens. Die doken massaal de struiken in en zochten naar verdwenen ballen. Ze schrok er een beetje van want in haar buurt lag ook een bal. Ze snelde de bosjes uit en liep naar een paar velden die hogerop lagen, ver weg van de kleedkamers. Toen het tumult verstomde voelde ze zich veilig genoeg om in de dug-out te gaan zitten. Als straks de lampen uitgingen, zou ze wel kijken hoe ze de weg naar het AZC terug zou vinden. Ze wilde haar moeder appen, maar haar mobiel was morsdood, net als haar broertjes. Ze keek naar de sterren en viel na een poos in een onrustige slaap….Ook ditmaal gegil. Zou ze er ooit aan wennen?
“Wat moet dat hier?” Een oudere man keek nieuwsgierig de dug-out in. Ze schrok wakker en stamelde iets waar ze zelf ook niks van kon maken. De man ging rustig naast haar zitten en keek haar eens lang aan. You speak English?” Gina knikte negatief. “You hungry?” De man wilde haar meenemen, maar Gina schrok zo hevig dat ze verstijfde en wilde gillen. Er kwam alleen niks uit haar mond, geen kik. De man stond tenslotte op en liep het veld af. Ze moest weg, nu! Naar beneden gaan was geen optie want het geroezemoes en geschreeuw van kinderen en ouders was duidelijk hoorbaar. Toen zag ze het ballenhok. Het stond open…Ze sloop er heen en zag een grote stapel shirtjes liggen. Ze ging in een hoekje zitten en gooide de shirtjes over haar heen….Ze wilde het liefst onzichtbaar worden en slapen. Het laatste gebeurde ook door de warme shirtjes uit de droger. Zo vast dat ze niet merkte dat er iemand het hok binnenkwam. Plots werd ze subtiel wakker geschud. Het was de oudere man. Ze was gewoon zo moe. “Kom no moar met”, en reikte haar vriendelijk de hand….Ze kon niks anders dan accepteren dat ze hier gevangen zat. Ze was onvoorzichtig geweest. Nu zou ze vast straf krijgen.
“Annelies, kuj dit deerntje wat te bikken geven, ze heeft de hele nacht in een koude dug-out gelegen.” “Woar hej den dan vandan Stef?” En meteen tot Gina “You want something warm to eat? You look hungry”. Ze wachtte het antwoord niet af….”Geef dat deerntjen ens vlot een fristi!” Ze zat ongemakkelijk op de kruk te draaien, maar toen het eten kwam, viel ze direct aan. Annelies stond er tevreden naar te kijken. Toen ze uitgegeten was nam ze haar apart. “Where are you from? Where do you live? Groenlo?” Gina pakte haar mobiel en liet het zwarte scherm zien….”Wil je de mobiel opladen soms? Kom maar eens met me mee, we hebben laders in alle soorten en maten”. Toen haar mobiel een poos aan de lader had gelegen, liet ze zien waar ze woonde. Ze liet haar huis in Ramallah zien toen het nog mooi was, ze liet haar ouders zien die trots achter haar en haar broertjes stonden, en ze liet zien dat ze daar ook aan voetbal deden. Ook liet ze zien dat ze nu in Winterswijk woonde met haar moeder. “Bel haar maar snel”, zei de gastvrouw en liet haar alleen. Ze begon te huilen. Zachtjes en geluidloos….Dit was voor het eerst dat iemand naar haar omkeek hier.
De week erop kwam ze weer naar het voetbalveld. Ze kwam rond het middaguur al lopend uit Winterswijk en voelde zich voor het eerst veilig genoeg. Annelies kwam naar buiten en zwaaide naar haar. Het was vlak voor kerst. Ook de oude man wenkte haar en zei dingen in het Nederlands waar ze helemaal niks van kon maken. Volgens haar was het niet eens Nederlands, maar ze begreep al snel dat ze mee moest lopen. In ‘haar’ dug-out zaten de jongens die ze een week eerder zag stuntelen op het trainingsveld. Dit is Gina, en volgens mij kan ze beter voetballen dan jullie allemaal bij elkaar. Stef had gezien dat ze bovengemiddeld vaardig was met een bal. De jongens begonnen te lachen en Gina stond er maar een beetje bij. Stef gooide een bal naar haar toe en in een reflex begon ze die lederen knikker omhoog te houden. De jongens kwamen om haar heen staan en toen ze uiteindelijk het kleinood op de grasmat liet stuiteren, ging er een groot gejuich op. Ze glimlachte breed en vertelde maar niet dat ze voor de oorlog op hoog niveau had gespeeld in buurland Israël. Bij Maccabi Haifa was Gina nog niet vergeten…..
Ze kwam wekelijks kijken bij de jongens van de Grol. Ze speelden in de A2. Hoe ze het tegenwoordig noemen weet uw chroniqueur niet, want zolang ben ik al niet meer naar een wedstrijd van de Grol wezen kijken. De dag voor kerst nam ze voor het eerst haar moeder mee. Die keek haar ogen uit, haar dochter kende ondertussen bijna iedereen. “Hoe heb je dat gedaan Gina? Je kunt geen woord Nederlands”….”Jawel hoor mam”, en een hele reeks scheldwoorden verliet haar mond. Moeder keek bedenkelijk. “Volgens mij moet je die woorden niet te vaak gebruiken”. Ze had het nog niet gezegd of er klonk een grote vloek en daarna een nog luider gekreun op het veld. Rob lag te kermen op de grond en ze keek om zich heen. Stef kwam aangerend met de vlag in zijn hand en keek haar aan. “You wanna play? We don’t have enough players today”. Ze keek haar moeder aan en liep toen het veld op naar Rob. Hij keek pijnlijk naar zijn knie en toen naar Gina. “Take my shoes”… ze deed zijn schoenen aan en ondertussen had Rob er al een halve stripshow van gemaakt. Ook zijn shirt ging uit. Die was net als de schoenen veel te groot, maar dat kon haar niks schelen. Rob ging in de dug-out zitten met de dikke jas van Stef aan. Gina’s moeder keek eens naar de gezwollen knie en vertelde hem in het Engels dat ze verpleegkundige was en dat die knie er echt beroerd uitzag. Ze hielp hem overeind en samen gingen ze richting de uitgang van het sportpark. Ondertussen spartelde Gina tussen al die grote reuzen. Ze konden stuk voor stuk dan wel geen pepernoot raken, de bal was nog niet in haar buurt geweest. In de rust stonden ze met 2-0 achter. Geheel terecht. Stef kwam de kleedkamer in met kleren die haar beter pasten. Hij zei in het Nederlands dat hij Gina in de spits ging zett en en dat alle ballen naar haar moesten. De jongens knikten en keken haar hoopvol aan. Gina glom van trots…Ze zou eens laten zien hoe goed ze wel niet was. De tweede helft begon hoe de eerste helft eindigde… In chaos. Ze verloren kansloos tegen notabene FC Winterswijk. Gina droop langzaam het veld af. Ze baalde als een stekker. Was kwaad op haarzelf en voelde de onmacht die ze zo vaak in de oorlog had gevoeld. Ze wilde weglopen naar huis, weg van haar nieuwe vrienden die ze vandaag niet had kunnen helpen.
“It doesn’t matter, the third half is always ours”. Gina keek verbaasd. Waren ze dan niet boos op haar? Ze had niet gescoord en ze hadden met vijf doelpunten verschil verloren. De jongens waren superlief voor haar en voor ze het wist, werd ze toegezongen en maakten ze er een superfeest van. Gina ontspande en begon te zingen…. Toen werd het stil in de kleedkamer…Ze zong en ze zong luider en ze danste…en iedereen danste met haar mee. Haar moeder kwam binnen met Rob en zijn ouders in haar kielzog. “Kniebanden verrekt”, zei Rob. “Nu moet je wel spelen Gina”. Gina bloosde en keek eens rond. Het ene blije snoetje na het andere blije ei keek haar aan….Ze voelde zich voor het eerst in tijden weer echt gelukkig. Het begon buiten te sneeuwen…Het kan niet mooier eindigen. Oh wacht, dat kan best wel beter…. Haar moeder had nieuws…Er was een teken van haar vader gekomen toen ze in het ziekenhuis moesten wachten. Hij was veilig. Gina begon te huilen…De beste kerst in tijden kon beginnen… In de kantine van de Grol.
De dag erop werden Gina en haar moeder in alle vroegte van hun bed gelicht en het land uitgezet.
