02-05-2023
Bron: Clubblad 2023-1
Door: Ivo Tenten
Wie kent er niet één van deze mannen? Leo Garstenveld en zijn zoons Nick, Robbin, en Emiel. Een echte voetbalfamilie, met een lange geschiedenis bij Grol, en dat blijkt wel uit de vele verhalen die de mannen delen op een gezellig avondje herinneringen ophalen met de heren.
Nick, Robbin en Emiel groeien alle drie op in Groenlo en beginnen al op jonge leeftijd allemaal te voetballen bij Grol. Net als Leo, die op zijn 8e begon met voetballen bij Grol. We zijn nog maar nauwelijks begonnen met het interview, of het eerste sneertje wordt uitgedeeld: “Maar ik ben de einige echte Grolse”, zegt Nick met een grote glimlach. “Ik ben als één van de laatsten geboren binnen de grachten in het ziekenhuis in Groenlo. Emiel en Robbin zijn geboren in Winterswijk”, lacht Nick.
Als de zoons terugkijken op hun jeugd dan hebben ze daar warme herinneringen aan. Leo en moeder Thea, die inmiddels alweer 41 jaar gelukkig getrouwd zijn, kwamen als het maar even kon bij de jongens kijken op zaterdag als ze moesten voetballen. Gezelligheid was belangrijk binnen de familie Garstenveld. Ook de vakanties ieder jaar met de zwager en schoonzus van Leo met de drie dochters worden aangehaald. “Die vakanties waren echt heel gezellig”, vertelt Leo, “We gaan nu nog steeds ieder jaar op vakantie met ze, dat zegt alles.” Ook sporten was altijd belangrijk bij de familie Garstenveld. “We hadden thuis ons eigen badmintonveldje gemaakt voor het huis aan de Stoelenmatter”, vertelt Emiel. “Papa had een paar palen geregeld bij de Welgro die we in de grond zetten. Daartussen spanden we dan een netje, en we voetbalden natuurlijk altijd graag.” Die sportiviteit en liefde voor voetbal zien we duidelijk terug als we terugkijken op het Grolleven van de heren.
Leo
Als ik Leo vraag naar zijn voetballeven grijpt Leo naar zijn broekzak, en de jongens beginnen te schaterlachen. “Wat is dit dan papa?” vragen ze verbaasd? “Ik heb me goed voorbereid”, zegt Leo, als hij een papiertje met aantekeningen tevoorschijn tovert.
Leo is 54 jaar lid van Grol, zo staat op zijn papiertje. “Ik ben op mijn 8e begonnen en heb tot mijn 47e gevoetbald“, vertelt Leo. Hij woonde als kleine jongen aan de Schuurmansweg in Voor-Beltrum. “Ik had 3 zussen en 4 broers, oh nee, sorry, 3 zussen en 3 broers, anders kom ik niet aan zeven”, herstelt Leo zichzelf met een lach. “Ik weet nog dat ik als klein jongetje bij de opening van de tribune van Grol was. Dat was mooi, want de burgemeester die moest de bal door een groot papier schieten, maar die kon niet zo goed voetballen, dus dat ging de eerste keer helemaal mis”, lacht Leo. Zo begint een lang verhaal met mooie anekdotes en vol met activiteiten die Leo uitvoerde voor Grol.
Als voetballer speelde Leo veelal in de tweede teams van iedere leeftijdscategorie. “Maar ik kon ook aardig keepen, en zo gebeurde het dat ik uiteindelijk nog gekeept heb in de A1.” Gevraagd naar de seniorentijd heeft Leo ook veel mooie herinneringen. “Ik weet nog dat we met Grol 7 naar Duisburg gingen, omdat Rob Oude Luttikhuis daar een van zijn eerste kunstgrasveldjes had aangelegd. We hadden afgesproken met elkaar, ´what happens in Duisburg, stays in Duisburg´, dus geen foto’s maken of iets dergelijks. We waren in een disco, en ‘s nachts om 4 uur kwam er een aantal hoeren binnen. Een hoop schik natuurlijk met ons allen. Een paar dagen later terug in Grolle komen we erachter dat de site van de disco waar we waren volstond met foto’s van ons en de dames”, lacht Leo.
“Ik heb trouwens ook nog gezaalvoetbald. Niet bij Grol maar bij het Packlacktoernooi, met de buurt Velddiesel en ik heb ook nog cafévoetbal gedaan met team Lido.” Naast het voetballen zelf, heeft Leo veel gedaan voor Grol. “Met onder andere Hans ‘Köpke’ Emaus en Frans Koenderink hebben we samen de eerste reclameborden aan de ballenvangers geplaatst. Twee maanden later lag alles eraf door een storm”, lacht Leo. “In die tijd kregen we al het materiaal van Grolsch, de hoofdsponsor”, vertelt Leo, als Robbin nog maar eens naar de koelkast loopt om een drankje van de oude hoofdsponsor te halen voor iedereen.
“Ik heb ook altijd met heel veel plezier meegewerkt aan het bouwen van de carnavalswagen voor Grol, dat heb ik 33 jaar gedaan, waarvan 30 jaar bij de Welgro, onder andere met Jos Lensink en Tonnie ‘Futje’ Vaarwerk. Inmiddels vier ik geen carnaval meer, dat valt niet mee met een kunstheup en een kunstknie.” Maar ondanks dat fluit hij wel nog steeds. “Elke nacht aan de stekker en dan kan ie weer een dag verder”, grapt Robbin.
Veel Grolleden zullen Leo vooral kennen als scheidsrechter, want fluiten doet hij dus nog steeds. In 1994 heeft Leo zijn scheidsrechterspapiertje gehaald bij Longa. “We kregen allemaal een fluitje na het afronden van de opleiding. Die moesten we inleveren om er Longa in te laten graveren, maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan, mesjogge. Ik heb ook altijd veel bij de kinderen gefloten. Vanaf het moment dat ze een jaar of 17/18 waren werd dat wel wat lastiger”, aldus Leo. Dat Leo dat ook met de nodige dosis humor deed, blijkt als Emiel inhaakt. “Ik ben er al eens uitgestuurd door mijn vader, omdat ik de noppen niet had laten zien voordat ik het veld in kwam, toch niet normaal!” Vijf minuten later mocht hij gelukkig alsnog het veld in.
Robbin vertelt vervolgens dat Leo tijdens een kampioenswedstrijd van zijn team Zaterdag 2 in de rust zijn horloge door had laten lopen en bij een 2-0 voorsprong voor Grol Zaterdag 2, 20 minuten te vroeg affloot. De tegenstander was natuurlijk flink gefrustreerd, en na enig aandringen werden er toch nog 10 minuten bijgespeeld, maar uiteindelijk werd Grol Zaterdag 2 kampioen na een 2-1 overwinning. “Ook ik heb een rode kaart gekregen van mijn vader. Mijn tegenstander schopte mij, en dat liet ik me niet gebeuren, dus schopte ik terug. Allebei rood!” Leo kreeg zelf als voetballer trouwens ook regelmatig kaarten geeft hij aan. “Als speler moest je dan altijd zelf de boete betalen die bij de kaart hoorde, maar in enig jaar kwam de penningmeester aan het einde van seizoen naar me toe en die zei, je doet zoveel voor de Grol, dit jaar zullen we voor één keer voor jou de boetes betalen.”
Vrouwenteams fluiten doet Leo overigens niet. “Damesvoetbal is niet mijn ding. Ik heb 3 jongens opgevoed, ik weet hoe ik met jongens om moet gaan. Mijn jongens gaf ik soms zelfs rood, gewoon om ze te plagen. Dat was mooi. Maar dames vergeten dingen nooit. Dus daar kun je dat soort dingen niet doen, niets voor mij.”
Waar Leo ook erg trots op is, is dat hij in 2018 is geëerd als ‘Lid van verdienste’ bij Grol. Het past dan ook helemaal bij hem, dat hij ook voor zijn carrière ná zijn werkzame leven bij de Welgro al weer extra plannen heeft om uit te voeren bij Grol. “Als ik niet meer hoef te werken, dan wil ik graag een bijdrage leveren aan de woensdagmiddag-groep.”
Als ik uiteindelijk de jongens vraag hoe ze hun vader zouden typeren, dan geven ze aan dat de naam alles zegt, LeO: Lomp en Onbenullig!! Leo zelf houdt het bij Liefdevol en Onstuimig. Als de zoons het vervolgens nog een keer proberen, dan komen ze vooral tot de volgende woorden: sociaal, carnaval, kermis, voetbal, eigenwijs en discussiëren. “Google is de slechtste uitvinding voor mijn vader”, aldus Emiel, “want nu kunnen we altijd direct aantonen dat hij geen gelijk heeft.”
Nick
Nick is de oudste van de 3 zoons en is de CEO en shareholder van rijschool Te Winkel, aldus Robbin en Emiel. Nick speelt al 33 jaar bij Grol. “Ik ben in mijn leven 1 keer kampioen geworden bij Grol met de F2.” “Eén Keer raden wie toen zijn leider was”, haakt Leo in.
Aan bravoure geen gebrek bij Nick. “In de C2 was William Krabbenborg mijn leider, daar is zijn carrière begonnen, en moet je zien waar hij nu staat”, grapt Nick. “Sindsdien ben ik niet één keer ook maar in de buurt geweest van een kampioenschap. Mijn medespelers waren gewoon niet goed genoeg”, aldus Nick. “Ik speel nu in Grol 12. Michiel Harmsen is mijn concurrent voor de linkerflank, dat zegt eigenlijk genoeg. Ook dit jaar zijn we dus gewoon weer kansloos voor het kampioenschap. Maar, het is wel een heel gezellig team, en daar gaat het vooral om. Ik speel ook nog regelmatig mee bij 35+ en af en toe 45+, hoewel ik daar natuurlijk veel te jong voor ben.” Leo herinnert zich vooral nog die ene keer dat Ome Jan een keer mee was kijken naar een wedstrijd van Nick. Ome Jan is een oom van Leo. “Nick moest een corner zetten, maar hij gleed onderuit en schopte de cornervlag uit het gat. Hij glijdt onderuit, en die vlag valt zo boven op zijn hoofd. De bal lag nog steeds onaangeroerd klaar om het spel in te worden geschopt. Ome Jan had toen al gezien, dat het niets zou worden met de voetbalcarrière van Nick”, grapt Leo.
Ook Nick heeft leuke verhalen over zijn tijd bij de senioren. Zo moest een teamgenoot voor vertrek naar een uitwedstrijd nog even naar het toilet, maar dat duurde nogal lang. Toen is het team, zonder dat ze er zelf erg in hadden, vertrokken zonder de betreffende teamgenoot.
En zoals het een echte Garstenveld betaamt, gaat ook Nick binnenkort wedstrijden fluiten, vooral van zijn eigen team. “Binnenkort krijg ik spelregeluitleg, en daarna ga ik ook af en toe een wedstrijdje fluiten, want scheidsrechters vinden voor wedstrijden dat blijft een probleem.”
Nick is ook gek op motorrijden. Als het weer er naar is, dan gaan Nick en zijn vader graag samen met de motor op pad, want ook Leo is gek op motorrijden.
Robbin
Robbin heeft ook de hele jeugd bij Grol doorlopen als speler. Robbin is IT-manager bij State of Art en de trotse vader van twee zoontjes, Levi en Lenn. Levi speelt inmiddels bij de F-pups op zaterdagochtend. Opa Leo vindt het prachtig om daar naar te kijken, geeft hij aan. “Als Levi straks bij een teampje gaat voetballen, dan zal ik vast leider worden van zijn team”, vertelt Robbin, dus ook Robbins leven bij Grol zal snel weer nieuw leven worden ingeblazen. Bijna elke dag wil Levi met Robbin voetballen. Trots vertelt Robbin dat Levi dan zelf zowel veldspeler, keeper, verslaggever en scheidsrechter is.
Robbin heeft zelf gevoetbald tot en met de A-jeugd en daarna nog een jaar of drie / vier bij Zaterdag 2, maar blessures waren een rode draad in zijn voetbalcarrière, dus stopte Robbin ermee na een aantal jaren senioren. “Met Zaterdag 2 ben ik in 1 seizoen kampioen geworden en hebben we de beker gewonnen. Het team was erg fanatiek en niet alleen de wedstrijden waren goed, ook de derde helft was altijd prachtig. Albert Hieltjes was onze leider toen, echt een topleider.”
“Ik ben trouwens ook nog een paar jaar leider geweest toen ik nog jong was, van de F3 en E3. Onder andere samen met Dylan Maarssen. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien of gesproken, maar afgelopen kermis zat hij ineens bij mij thuis achter in de tuin bij een afterparty, zonder dat Claudia en ik wisten wie het was.”
“In de tijd dat ik leider was van de E3 en F3 moest je de wedstrijdformulieren nog allemaal met de hand invullen. Ik heb toen digitale formulieren ontwikkeld die je van te voren in kon vullen. Je kon dan je team vooraf uitprinten op een stickervel, die je vervolgens zo op het formulier kon plakken. Ik heb toen zelfs een website gemaakt, waar je deze stickervellen kon bestellen. Uiteindelijk werd dit door heel Nederland gebruikt. Ik ben toen zelfs naar België geweest om 100.000 stickervellen te halen in Zulte – Waregem.”
Als Leo herinneringen ophaalt aan Robbin moet hij denken aan het C-kamp in Buurse van jaren geleden. “Als ze terug zouden komen op het voetbalveld zou iedereen nog een patatje krijgen, dus Robbin ging snel vooruit het laatste stuk. Hij heeft het Grolveld echter nooit gehaald, maar is wakker geworden in het ziekenhuis omdat hij tegen een paaltje was gefietst en hard is gevallen. In plaats van als eerste thuis aankomen was hij als laatste thuis, en het ergste nog, hij had geen patat gehad.”
Emiel
Jongste zoon Emiel heeft ook een lange geschiedenis bij de Grol, als voetballer en als vrijwilliger. Verder is Emiel natuurlijk bekend van zijn lange wandelingen voor het goede doel en ter promotie van Defensie, waar hij werkt op de afdeling communicatie. Emiel, die ook bekend staat als de Walking Soldier heeft in deze hoedanigheid al vele lange wandelingen gemaakt in de wereld, en heeft ook nog grootse plannen (onder andere een wandeling door Madagascar). Leo is ook trots op Emiel, en laat met een grote lach op zijn gezicht een filmpje zien waarin Emiel een riviertje wil oversteken, die dieper blijkt te zijn dan Emiel inschatte. Emiel is overigens ook politiek geëngageerd, en staat voor de provinciale verkiezingen op plaats 8 bij JA 21. “Ik ben een rechtse rakker.”
Terug echter naar zijn leven bij Grol. Als voetballer speelde hij in de F, E en D als eerste jaars in het tweede team, en het tweede jaar bij het eerste selectieteam. Daarna speelde hij in de C2, B2 en A2. Na de junioren heeft Emiel op zaterdag gevoetbald, waar hij 1x kampioen is geworden en de bekerfinale heeft gehaald. Bij die bekerfinale in Zutphen stond Rob van Meurs langs de kant, en die gaf aan dat ze Emiel moesten laten staan, die kon namelijk goed penalty’s zetten. Emiel vertelt: “In de penaltyserie viel Pim Scheinck toevallig de goede kant op, en ik moest de laatste zetten. Als ik raak schoot, hadden we gewonnen. Ik dacht alleen maar: met overtuiging schieten. En dat deed ik!” “Ja, maar wel hoog over de ballenvanger!!!”, lacht Leo. “Ach ja”, reageert Emiel, “mooi rijtje toch: Seedorf, Stam, Garstenveld.” Uiteindelijk werd de penaltyserie verloren.
“Ik heb ook mooie herinneringen aan het kampioenschap met Grol 8. Ondanks onze coach Henri Oonk zijn we toch kampioen geworden. Twee dagen feest. Op maandagochtend hadden we receptie bij Wissink, waar een gast ons vroeg of wij hier elke maandagochtend bier dronken, waarop Remco Brockötter reageerde dat dat inderdaad heel normaal was hier. Ik heb die middag ook nog gedanst met Teun en Pleun bij Marveld, wat een feest hebben we gehad, twee dagen lang. Ik ben ook nog een keer kampioen geworden met zaalvoetbal”, vertelt Emiel. “Jij? Die anderen zul je bedoelen”, reageert Nick.
Ook als vrijwilliger draagt Emiel zijn steentje bij. “Ik ben 10 jaar lang mee geweest als leider bij het E- en F-kamp, dat was erg leuk om te doen. Ik was ook grensrechter bij de B1, dat was een heel goed team. We speelden 3e divisie, maar we waren ‘by far’ het minst georganiseerde team in de klasse. Dat kon ook bijna niet anders met Tom Kaak en Bjorn Koldeweij als trainers. Maar we werden wel derde dat jaar! Momenteel ben ik leider van Grol 5, volgend jaar weer Grol 4. Dat is echt een mooi team, ik heb het daar erg naar mijn zin.”
Ook is Emiel bekend van geleding ‘De 12e man’. “Ik ben op dit moment nog enkel betalend lid, maar ik heb het opgezet samen met Mark Reinders, Mart Willemsen, Wouter Scharenborg en Tim Hubers. Papa en Nick zijn ook lid, maar Robbin helaas nog niet.” Een van de zaken die ‘De 12e man’ belangrijk vindt, en Emiel zeker ook, is dat ook de ‘niet selectieteams’ de zaakjes goed voor elkaar hebben. “Uiteindelijk heeft de hele vereniging daar baat bij. We doen overigens altijd alles in overleg met Grol.”
“Ik ben een rijk en trots man”
De gezellige avond is voorbij gevlogen. Leo sluit de avond af door te zeggen dat hij een rijk en trots man is. Rijk omdatzijn zoons en zijn kleinkinderen in Groenlo wonen waar hij ontzettend van geniet. Maar ook trots op wat de kinderen bereikt hebben, en ook dat ze nooit gerookt hebben!! Waarop Emiel met een knipoog reageert: “Nee, wij gebruiken alleen drugs!”
Aan het eind van het interview laat ik Leo en de jongens weten dat er een fotograaf contact zal opnemen met ze, omdat de fotografen de foto’s liever bij daglicht maken. En geheel in stijl van deze avond merkt Nick op “Ik denk dat het voor alle lezers van het clubblad beter is, als ze van ons foto’s maken in het donker.” Na deze opmerking duurde de avond nog even voort, maar het was de hoogste tijd om de laptop dicht te slaan. Meer dan genoeg voor een mooi stuk in het clubblad!
